Rytualny obrzęd ofiarowania i obrzezania pierworodnego dziecka płci męskiej należy rozpatrywać w ścisłym kontekście wypełnienia przepisów żydowskiego Prawa. Obrzęd ten oficjalnie kończył okres „nieczystości” matki po urodzeniu dziecka, ale też był realizacją nakazu mówiącego, że wszystko, co pierworodne, należy do Boga (Wj 13, 2 – 12; 22, 28 n). Nie powinniśmy jednak pomijać bardzo istotnej cechy tegoż obrzędu, a mianowicie złożenia ofiary z samego siebie. Maryja i Józef bowiem, oddają Bogu to, co jest ich największym skarbem w życiu – swoje jedyne, pierworodne Dziecko. Ofiarowując Bogu Jezusa, ofiarują Mu także samych siebie.

W świetle tej czwartej Tajemnicy Radosnej Różańca rozważamy zagadnienie małżeństwa. Nauka Kościoła definiuje małżeństwo jako trwały, wyłączny i nierozerwalny związek jednej kobiety i jednego mężczyzny, oparty na głębokiej wspólnocie życia i miłości, nastawiony na dobro małżonków oraz na zrodzenie i wychowanie dzieci. W przestrzeni sakramentu małżeństwa, kobieta i mężczyzna oraz ich dzieci tworzą rodzinę. Jest ona nie tylko podstawową komórką społeczną, ale przede wszystkim „miejscem”, w którym człowiek powinien wzrastać w człowieczeństwie, wierze i miłości do Boga i ludzi.

Rozpatrując zagadnienie małżeństwa należy zauważyć bardzo istotny element ofiarowania, który jest ściśle wpisany w rzeczywistość tego sakramentu. W nim bowiem Duch Święty użycza kobiecie i mężczyźnie daru uczestnictwa w tej samej miłości, jaką Chrystus ukochał swój Kościół, aż do złożenia za Niego ofiary z własnego życia. To obdarowanie uzdalnia małżonków do wzrastania w miłości samodarowania się. Kobieta poświęca i ofiarowuje całą siebie mężowi. Analogicznie mężczyzna poświęca siebie i ofiarowuje żonie. Tworząc zaś „jedno ciało” ofiarowują siebie razem Bogu.

Nie ulega wątpliwości, że jest to miłość bardzo wymagająca, ale nie jest niemożliwa do realizacji. Dlatego potrzeba dzisiaj żarliwej modlitwy w intencji małżeństw i rodzin naszych. To wielka sprawa, że intencję tę „zabierają i niosą” do Częstochowy szczecińscy Pątnicy. To konkretny odzew na apel polskich biskupów, którzy w dokumencie pt. „Służyć prawdzie o małżeństwie i rodzinie”, w punkcie 173 pisali: „Gorąco prosimy, jak przez wieki, tak dzisiaj pielgrzymujcie na Jasną Górę. Każdego zaś dnia, w godzinie Apelu Jasnogórskiego, pielgrzymujmy tam modlitwą i sercem. To jest polska Kana, gdzie Maryja oręduje u swego Syna za małżonkami. To jest Jasna Góra Zwycięstwa!”[1].