Uczniowie, zamknięci w wieczerniku, byli sparaliżowani strachem, pełni wstydu i wyrzutów sumienia, bo przecież w momencie próby zawiedli swojego Mistrza, zaparli się Go i uciekli. Gdy zobaczyli zmartwychwstałego Jezusa, być może spodziewali się od Niego wymówek lub nagany. On jednak, zamiast tego, przywitał ich słowami przebaczenia i pokoju. Co więcej, widząc niedowierzanie i lęk uczniów, zaczął przekonywać ich o swojej bezinteresownej miłości, która nie mogła się skończyć pomimo ich zdrady. Jezus zachęca Tomasza do tego, by dotknął Jego ran, by włożył rękę do przebitego boku i by uwierzył nie tylko w Jego zmartwychwstanie, ale przede wszystkim w nieskończone miłosierdzie Boże.

Jezus następnie posyła swoich uczniów. Ufa im, mimo, iż po raz kolejny zawiedli. Posyła ludzi słabych, ale przekonanych o Bożej dobroci. Posyła tych, którzy doświadczyli na sobie Bożego miłosierdzia, by mogli głosić całemu światu Dobrą Nowinę o zbawieniu, o miłości Boga, który nigdy nie męczy się przebaczaniem.

Jezus tchnie na swoich apostołów i przekazuje im Ducha Świętego ze słowami: „którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 23). Ustanawiając sakrament pokuty i pojednania, Zmartwychwstały Pan chce rozdzielać swoje miłosierdzie wszystkim tym, którzy uwierzą.

Dziś, w konfesjonale, przeżywamy nasze spotkanie z przebaczającym Chrystusem. Dzieje się to w obecności człowieka, kapłana, który w imieniu Boga i Kościoła wypowiada nad nami słowa przebaczenia i pokoju. Czasem koncentrujemy się bardzo na jego osobie, przeżywamy wstyd i lęk przed wypowiedzeniem naszych grzechów. Tymczasem, w spowiedzi wcale nie są najistotniejsze nasze grzechy, ale miłosierna, przebaczająca miłość Ojca Niebieskiego, który przez ofiarę Krwi Jezusa przygarnia nas na nowo i mówi do naszego serca: pokój wam; pokój tobie, moje dziecko, kocham cię i nigdy nie zmęczę się przebaczaniem, nigdy cię nie odrzucę, gdy ze skruszonym i szczerym sercem zechcesz do Mnie powrócić. Jestem Miłością i Miłosierdziem, twoim Bogiem, który cię stworzył i odkupił z miłości, który tęskni za twoją miłością. Kocham cię i chcę cieszyć się tobą przez całą wieczność. O, jak bardzo rani mnie twój lęk! Przyjdź, dotknij jak Tomasz mojego serca i nie bądź już niedowiarkiem, ale wierzącym!

ks. Lucjan Chronchol