Na czym polega działanie Boga w sakramentach świętych?

Życie chrześcijanina to droga, na której wezwany jest on do wzrastania w jedności z Bogiem, aż do pełnego zjednoczenia w wieczności. Owa jedność jest przede wszystkim bezinteresownym darem Boga, który nazywamy łaską.Bóg jednoczy się z człowiekiem na różne sposoby, spośród których szczególne znaczenie mają sakramenty święte. Są one spotkaniami z Bogiem, które dokonują się w sprawowaniu ściśle określonych czynności (znaków) oraz wypowiadaniu określonych słów. Być może, na przysłowiowy „pierwszy rzut oka” przywiązywanie wielkiej wagi do jakiejś obrzędowości pozbawia Boga tajemniczości i zbyt mocno uzależnia Go od ludzkich działań. Kościół wyznaje jednak wiarę, że to nie ludzie związali Boga z sakramentalnymi obrzędami, lecz to Bóg z własnej inicjatywy w tych czynnościach chce dawać siebie. Wynika to z faktu, że sakramenty zostały ustanowione przez Chrystusa, a nie przez Kościół. W sakramentach to Bóg wyznacza człowiekowi miejsce spotkania, a nie odwrotnie. Działanie Boga w sakramentach odpowiada sposobowi, dzięki któremu ludzie nawiązują relacje pomiędzy sobą. Przykładem niech będzie wyrażanie miłości za pomocą gestów i oznak serdeczności. Niewidzialna więź w słowach i znakach jest autentycznie wyrażana i przekazywana. Podobnie dzieje się w sprawowaniu sakramentów - wierzymy Bogu, że pod osłoną widzialnych znaków daje nam siebie.

Dlaczego uczestnictwo w sakramentach jest konieczne dla dobrego przeżywania osobistej więź

z Chrystusem?

Jeśli pragnienie życia w jedności z Bogiem jest szczere i autentyczne, to musi w sobie zawierać gotowość słuchania Boga i wypełnienia Jego woli. Bez ugruntowania w sobie takiej postawy ciągle można ulegać pokusie „obrabiania” Boga własnymi myślami i oczekiwaniami tak, aby odpowiadał naszym wyobrażeniom. Jeśli wierzymy, że Bóg chce spotykać się z nami i chce czynić to za pomocą świętych znaków sakramentalnych, to w naturalny sposób będziemy otwierać się na Jego obecność i działanie w sakramentach. Jeśli natomiast pierwszeństwo w naszym byciu z Bogiem, będzie miało to, co my o Nim sądzimy, to łatwo popadniemy w subiektywne, a tym samym niepewne, przeżywanie relacji z Nim. Właśnie dlatego, że sakramenty są przede wszystkim dziełem Boga, a nie ludzi czy Kościoła, gwarantują rzeczywiste spotkanie z Nim. Jeśli Chrystus powiedział: „Którym grzechy odpuścicie są im odpuszczone…”(por. J 20,23), to większą pewność oczyszczenia z grzechów otrzymujemy dziękiodbytej sakramentalnej spowiedzi, niż dzięki najbardziej intensywnie przeżywanym uczuciom żalu za grzechy. Skoro Chrystus powiedział: „Jeśli nie będziecie spożywali Ciała mojego, nie będziecie mieli życia w sobie…” (por. J 6, 53), to Komunia Święta daje większą pewność bliskości z Bogiem, niż najbardziej przejmujące uczucie.

Jakie jest znaczenie poszczególnych sakramentów?

Jak powszechnie wiadomo sakramentów świętych jest siedem. Są one ze sobą głęboko powiązane i ich wzajemne relacje można zrozumieć, gdy uchwyci się ich znaczenie wedle tego jak, zostały pogrupowane w katechizmie. Podstawowe to sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: chrzest, bierzmowanie, Eucharystia. Służą one nawiązaniu i pogłębianiu więzi z Bogiem. Stanowią wejście na drogę poznawania Boga, czyli wkraczania w coraz głębsze przeżywanie zażyłości z Nim. Człowiek nie żyje nigdy w izolacji względem inny ludzi. Odniesienie do drugich jest koniecznym wymiarem ludzkiego życia. Skoro bez wspólnoty ludzkiej człowiek nie jest człowiekiem, to w sakramentach małżeństwa lub kapłaństwa człowiek wypełnia swoje powołanie do bycia z innymi i dla innych, a jednocześnie na drodze tego powołania, a nie obok niej, zbliża się do Boga.

Chrzest święty

Katechizm Kościoła Katolickiego, zgodnie z duchem posoborowej teologii, wskazuje na 5 zasadniczych skutków sakramentu chrztu., dzięki którym staje się on wydarzeniem misteryjnym, wprowadzającym człowieka w chrześcijańską nowość życia.Są nimi: uwolnienie od grzechu pierworodnego, synostwo Boże, wszczepienie w Jezusa Chrystusa, wszczepienie w Kościół święty oraz udział w posłannictwie Chrystusa i Kościoła.

Eucharystia

Eucharystia, oznaczająca mniej więcej tyle co dobra łaska czy dziękczynienie, jest najbardziej Boskim darem Zbawiciela i tajemnicą wiary; pod postaciami chleba i wina w Eucharystii jest sam Jezus Chrystus, ofiaruje się i jest ofiarą, daje siebie na pożywienie. Jest to zarazem ofiara i Sakrament Nowego Zakonu. Sakrament Eucharystii jest to sakrament, ustanowiony przez Jezusa Chrystusa; pod postaciami chleba i wina jest w nim prawdziwie, rzeczywiście i istotnie obecny sam Jezus Chrystus, dawca łaski, na pokarm duchowny duszom naszym.
U tych, którzy Eucharystię przyjmują godnie i pobożnie, Eucharystia wywiera następujące skutki:

1. pomnaża łaskę uświęcającą i gorącość miłości;
2. odpuszcza grzechy powszednie;
3. pomaga walnie do wytrwania w dobrym aż do śmierci, uśmierzając pożądliwość, chroniąc od grzechów śmiertelnych i dodając siły do dobrych uczynków.

Bierzmowanie

Jak wynika z samej celebracji, skutkiem sakramentu bierzmowania jest specjalne wylanie Ducha Świętego, jakie niegdyś stało się udziałem Apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy.Bierzmowanie przynosi zatem wzrost i pogłębienie łaski chrzcielnej:

– zakorzenia nas głębiej w Bożym synostwie, tak że możemy mówić "Abba, Ojcze!" (Rz 8,15);

– ściślej jednoczy nas z Chrystusem;

– pomnaża w nas dary Ducha Świętego;

– udoskonala naszą więź z Kościołem

– udziela nam, jako prawdziwym świadkom Chrystusa, specjalnej mocy Ducha Świętego do szerzenia i obrony wiary słowem i czynem, do mężnego wyznawania imienia Chrystusa oraz do tego, by nigdy nie wstydzić się

Sakrament pokuty i pojednania

Skutki duchowe sakramentu pokuty są następujące: pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskuje łaskę, pojednanie z Kościołem,darowanie kary wiecznej spowodowanej przez grzechy śmiertelne, darowanie, przynajmniej częściowe kar doczesnych, będących skutkiem grzechu, pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa, wzrost sił duchowych do walki, jaką musi prowadzić chrześcijanin.

Sakrament namaszczenia chorych:

We wszystkich sytuacjach życiowych Chrystus obdarowuje nas swoimi łaskami, koniecznymi do spełnienia powierzonych nam przez Niego nowych zadań i do naszego uświęcenia. Ma to miejsce również w wypadku choroby chrześcijanina. Przez sakrament namaszczenia Zbawiciel umacnia cierpiącą osobę, włącza ją w tajemnicę swojej zbawczej męki i śmierci, odpuszcza jej grzechy i uświęca ją. Dzięki łasce tego sakramentu chory lub umierający człowiek zyskuje pomoc dla własnego zbawienia, a równocześnie przez swoje cierpienie i śmierć przymnaża różnych zbawczych darów całemu Kościołowi.

Sakrament Kapłaństwa:

Każde ze święceń: diakonat, prezbiterat i biskupstwo, wyciska odrębny charakter sakramentalny i tym samym w szczególny sposób upodabnia człowieka do Chrystusa Kapłana, Proroka i Pasterza. W tej potrójnej funkcji Chrystusa - kapłańskiej, prorockiej, zwanej inaczej nauczycielską, i pasterskiej, czyli królewskiej - ma udział każda wyświęcona osoba. Przez charakter sakramentalny wyświęcony należy w szczególny sposób do Chrystusa i do Jego Kościoła. Istotą życia kapłańskiego powinno zatem być współdziałanie z Chrystusem ofiarującym się, nauczającym i kierującym świat ku Ojcu. „Prezbiterzy bowiem przez święcenia i misję, otrzymywaną od biskupów, zostają wyniesieni do służenia Chrystusowi Nauczycielowi, Kapłanowi i Królowi, uczestnicząc w Jego posłudze, dzięki której Kościół, tutaj na ziemi, nieustannie rośnie jako Lud Boży, ciało Chrystusa i Świątynia Ducha Świętego” (DK 1). Kapłani „poświęceni Bogu nowym sposobem w momencie przyjęcia święceń, stają się żywymi narzędziami Chrystusa Wiecznego Kapłana, aby mogli kontynuować przez wieki Jego przedziwne dzieło, które skutecznością z wysoka odnowiło cały rodzaj ludzki” (DK 12). Każde ze święceń kapłańskich uintensywnia również życie Boże w człowieku i udziela łask potrzebnych do wypełniania różnych zadań związanych z kapłańską posługą. Tego zespolenia z Chrystusem Kapłanem, Prorokiem i Pasterzem, uintensywnienia życia Bożego oraz udzielenia różnych darów dokonuje Duch Święty udzielany w sakramencie święceń.

Sakrament małżeństwa

Ślubując sobie wierność i miłość, mężczyzna i kobieta zawierają związek małżeński, a Chrystus umacnia ich miłość swoją miłością, jaką okazuje Kościołowi. W tym sakramencie Chrystus zbliża się do nowożeńców i mocą swego Ducha tak ich udoskonala, aby ich ludzka miłość ciągle się rozwijała, pokonując wszystkie próby życia. Odtąd całe życie małżonków ma być przeniknięte miłością Chrystusową, którą mają sobie wzajemnie okazywać. „Dla chrześcijańskich małżonków— stwierdza papież Paweł VI — objawy wzajemnej czułości są przeniknięte tą miłością, jaką czerpią oni z Serca Bożego. I gdyby źródło miłości czysto ludzkiej groziło wyschnięciem, jej Boskie źródło jest niewyczerpane, jak niedoścignione są głębokości Bożej czułości. Oto do jak intymnego zjednoczenia, mocnego i bogatego, prowadzi miłość małżeńska”. Przez sakrament małżeństwa Chrystus w nowy i trwały sposób staje się obecny w życiu nowożeńców, staje się ich wiernym towarzyszem życia, gotowym w każdej chwili podać swoją dłoń i ubogacić ich stygnącą miłość swoją niezmienną miłością. W sakramencie małżeństwa Chrystus daje różne łaski konieczne do wypełnienia obowiązków nowego stanu, czyli kształtowania życia małżeńskiego i rodzinnego, tworzenia odpowiedniego klimatu, koniecznego do właściwego wychowania dzieci itp.