Wiele starotestamentalnych tekstów przybliża nam termin wiara i pokazuje wiarę w realnych życiowych okolicznościach. Jednakże, aby zwięźle ująć temat przedstawiony zostanie jeden z najistotniejszych tekstów Starego Testamentu – opisujący powołanie Abrahama i próbę jego wierności. 

Abraham jest przedstawiony w księdze Rodzaju jako wzór człowieka wiary. On uwierzył Bożym obietnicom, uwierzył w Boga Jahwe, zaakceptował przymierze z Nim i wytrwał jako wierny temu przymierzu, aż do końca swojego życia.
Wiara Abrahama jest istotna zarówno w Starym jak i w Nowym Testamencie, gdyż ukazuje wzór i model dla pokoleń wierzących. Historia wiary Abrahama rozpoczyna się w 12 rozdziale, gdzie Bóg daje mu dwie obietnice: licznego potomstwa i nowej ojczyzny. Autor ukazuje początek jego podróży jako klasyczny test wiary ponieważ był to radykalny krok w totalną niepewność.

Rdz. 15 przedstawia Bożą obietnicę i przymierze pomiędzy Bogiem i Abrahamem. Istotne jest, ze ten fragment opisuje rozwój w dialogu Boga z człowiekiem. Abraham przytłoczony brakiem potomstwa na początku okazuje rezygnację i sceptycyzm, które w obliczu boskiego majestatu mogłyby zostać uznawane za zniewagę.
W wersie 6 dotykamy przełomu życia Abrahama. Od tego momentu wierzy on bezwarunkowo w Boga i Jego obietnicę. Aby wyakcentować doskonałość wiary Abrahama autor zaznacza, że ta wiara nie może być w pełni opisana w słowach, lecz czytelnik może ją kontemplować.

Bóg określa swój plan dla historii ludzkości, który może być objawiony i wypełniony w życiu Abrahama i jego potomstwa. Wiara jest tu ukazana jako akt zaufania i zgody na ten Boży plan. Abraham bierze te Boże obietnice na serio i do nich się dostosowuje. To była jedyna właściwa odpowiedź na Bożą wolę; dzięki tej odpowiedzi relacja Abrahama z Bogiem stała się jeszcze bardziej osobista. Akt przymierza miedzy Bogiem , a Abrahamem w rozdziale 15 podkreśla aktywność Boga i swoistą pasywność Abrahama. W tym momencie uwaga jest skierowana ku Bogu, który działa.
Poprzednie decyzje Abrahama były uczynione w pełnej świadomości Bożych obietnic, a teraz przez fakt przymierza Abraham otrzymuje potwierdzenie od Boga.

W rozdziale 17 autor ukazuje nowe Boże obietnice, które stają się bardziej konkretne. Sara, żona Abrahama urodzi mu syna. Ta obietnica jest daleko poza oczekiwaniami Abrahama i przekracza jego ludzka logikę. To tłumaczy dlaczego Abraham tak dziwnie reaguję, śmieje się. Ten fragment nie może być pomijany ani kwestionowany jako nie autentyczny, ponieważ ukazuje on zgryzotę Abrahama, jego poczucie bezsilności.

Śmiech jest tu reakcją ekstremalną na dysproporcję między ludzką logiką i Boską wszechmocą. Ostatecznie obrzezanie staje się odpowiedzią na Boże przymierze i obietnice, znakiem posłuszeństwa Abrahama i całego jego potomstwa.
22 rozdział Rdz jest tutaj kluczowy, ponieważ ukazuję pełną głębie Wiery Abrahama. Zazwyczaj jest nazywany wielka próbą lub kuszeniem. Jednak winien być rozumiany inaczej niż kuszenie przez diabła. Tutaj czytelnik dowiaduje się, że Bożą intencją nie jest zabicie Izaaka syna Abrahama, jednakże dla Abrahama nie jest to wcale oczywiste, gdyż każde Słowo Boże traktuje on bardzo poważnie. Stąd ta sytuacja dla niego staje się dramatyczna i stawia przed wielkim dylematem. Nie może on zrozumieć, dlaczego Bóg żąda tak okrutnej ofiary: długo oczekiwany syn, który jest jedyną nadzieją na wypełnieni obietnicy o wielkości abrahamowego potomstwa ma być zwrócony Bogu w tej ofierze. Abraham postrzega tą sytuację jako kolejne wyzwanie i Boży wymóg do złożenia ekstremalnej ofiary – po pierwsze musi on odciąć się od całej swojej przeszłości porzucając ziemię rodzinną, a teraz musi on oddać całą swoją przyszłość.

Nastawienie Abrahama do Bożych wymagań ukazuje całkowite posłuszeństwo i wyrzeczenie się siebie. Nie zmienia on swojej decyzji podczas trzech dni wędrówki na szczyt góry ofiarnej, ale ciągle wierzy, że „Bóg sam upatrzy sobie jagnię na ofiarę całopalną” . Boża wola pozostaje najistotniejszym czynnikiem, który kształtuje życie Abrahama i jego decyzję. Pozostaje on wierny nie tylko kiedy Boże obietnice są dla niego korzystne, ale także kiedy są wymagające.

Ten fragment wprowadza dwie istotne kategorie. Po pierwsze idee kuszenia, pedagogicznej próby, gdzie Bóg pozwala Abrahamowi wytrwać, aby sprawdzić jego wierność. Po drugie idee bojaźni Bożej. Ów druga kategoria mówi raczej o posłuszeństwie Bożym przykazaniom, niż o naszych uczuciach, czy emocjonalnych reakcjach, które rodzą się w człowieku wobec Bożych wymagań. Nie jest jednak intencją autora aby pomylić wiarę ze strachem przed Bogiem. Wiara jest to osobisty akt, przez który człowiek aktualizuje swoją relacje z Bogiem w konkretnej sytuacji. Bojaźń Boża, z drugiej strony, jest to stałe nastawienie wobec Boga.

Przeprowadzona analiza prowadzi do sformułowania wniosków, ze te fragmenty z księgi Rodzaju jasno ukazują, iż Abraham jest wzorem wierzącego, człowiekiem który oparł całe swoje życie na Bożych obietnicach. Zaakceptował on Boża wolę nie żądając żadnych dodatkowych wyjaśnień, oddał się całkowicie i bezwarunkowo w Boże ręce. Wiara jest istotnym poruszeniem jego serca w kierunku Boga. To w wierze oddał on całe swoje istnienie Bogu i poddał się wszystkim konsekwencją tej decyzji. Akceptując nową sytuację zawartą w Bożej obietnicy, Abraham buduje całą swoją przyszłość na fundamencie tej właśnie obietnicy. Innymi słowy relacja Abrahama do Boga i wiara w Boże obietnice staje się najistotniejszym czynnikiem kształtującym historie życia Abrahama i życia jego potomstwa. Abraham udowodnił, że jego wiara jest bezwarunkowa. W swoim doskonałym posłuszeństwie pokazał, że chciał poświęcić Izaaka, który był znakiem wypełnienia obietnicy. W ten sposób pokazał, ze prawdziwie rozumie dar Boży jako niezasłużony i wzywający do wdzięczności.