Pośród tytułów Maryi, które rozważamy w naszej drodze niektóre mogą wydawać się trochę odległe, wydumane – zwłaszcza, gdy rytm naszych kroków wyznaczany jest zmęczeniem czy zmęczeniem. Przydałoby się wtedy przypomnienie o Maryi Łzy Ocierającej, Królowej w Trudzie do Elżbiety Spieszącej czy choćby Matce Pocieszenia. A jednak i w Litanii Loretańskiej takie „pokrzepiające” wezwania znajdziemy – choć czasem na pierwszy (a nawet i drugi) „rzut ucha” wcale tak nie brzmią.

Matko Kościoła – to wezwanie szczególne dla nas, którzy pielgrzymujemy z archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej. Matka Kościoła jest bowiem główną patronką naszej archidiecezji. Tym mocniej i tym czulej jest nam bliska. I choć wezwanie to może na pozór wydawać się dalekie od pielgrzymiego (czy jakiegokolwiek innego) trudu, to warto się w owo wezwanie wsłuchać uważnie. I ucieszyć się bliskością Matki Kościoła i tu na pielgrzymim szlaku (nie tylko z tych patronalno-diecezjalnych powodów).

Oto kulminacja Drogi Krzyżowej. Dwunasta Stacja. Tłum wciąż nienasycony, arcykapłani drwią, Jezus, umęczony, skrwawiony, zdradzony – niebawem skona. Obok Krzyża stoi umiłowany uczeń, stoi Maria Magdalena. Ale stoi i Ona – Maryja, Matka Bolesna, o której śpiewamy w Gorzkich Żalach, że współprzeżywała Mękę Syna. Spróbujmy chwilę popatrzeć na Nią, wsłuchać się w Jej oddech, w bicie Jej Niepokalanego Serca. Oto minęło ponad trzydzieści lat od Zwiastowania i Ofiarowania Jezusa w świątyni. Spełnia się słowo wypowiedziane przez Symeona – „Twoją duszę miecz przeniknie”
(Łk 2,35a). Pobożność ludowa szczególnie rozważa ten moment
i próbuje choć trochę opowiedzieć o poruszeniach Maryjnego Serca
w tych chwilach – choćby we wspomnianych Gorzkich Żalach czy literaturze średniowiecznej. Bo to prawdziwie moment niezwykły. Maryja nie tylko nie kontempluje własnego bólu, ale jest gotowa na jeszcze jedną misję, którą powierza Jej Bóg.

W tej chwili niewypowiedzianego bólu, trudu i smutku, tuż przed „Wykonało się”, Jezus zwraca się do Maryi i do umiłowanego ucznia: „Oto syn Twój. / Oto Matka Twoja”. W tym momencie, jak uczy nas Tradycja, Maryja staje się Matką Kościoła. W tym kluczowym dla historii świata momencie Jezus zawierza nas bardzo osobiście Tej, która nosiła Go pod sercem, która Go karmiła, wychowywała. Jednocześnie Maryja odkrywa, że Jej misja jeszcze się nie skończyła – a nawet więcej, że nigdy się nie skończy. I tak, jak w pokorze, ale i z odwagą przyjęła Boże zaproszenie przekazane przez archanioła Gabriela, tak Maryja podejmuje i tę misję – wszak kilka rozdziałów później, już
w Dziejach Apostolskich widzimy, jak trwa z Apostołami na modlitwie. A i później – przez całe dzieje Kościoła, w objawieniach,
w przypisywanych Jej wstawiennictwu cudach, w prostej cichej siostrzanej obecności w tajemnicy świętych obcowania, widzimy jak Maryja prawdziwie jest Matką Kościoła. Nie zostawia powierzonych Jej dzieci – ale dba o nie, do Niepokalanego Serca przytula, napomina, wspiera.

Wtedy, gdy wydaje się, że zmęczeniu, zniechęceniu, smutkowi, troskom czy bólowi uda się wygrać z nadzieją – pamiętaj, że przy każdym krzyżu Twojego życia, nawet tym najmniejszym, najbardziej codziennym, stoi Ona. Jest wierna powołaniu otrzymanemu od Syna. Maryja, Matka Kościoła, jest z nami w naszych trudach, omadla nasze sprawy, chce być częścią naszej codzienności. Bo przecież Kościół to nasza codzienność. I chyba na pielgrzymce najlepiej się tego doświadcza. To więc i dobra rzeczywistość, żeby w Matce Kościoła rozpoznać kogoś naprawdę bliskiego.

       Ks. Wojciech Koladyński